El testament Coràn In ta l'an dal quaranta quatro fevi el gardòn dei Botèrs: al era il nuostri timp sacro sabuìt dal soul del dovèr. Nuvuli negri tal foghèr thàculi blanci in tal thièl a eri la pòura e el piathèr de amà la falth e el martièl [...] Lassi in reditàt la me imàdin ta la cosientha dai siòrs. I vuòj vuòiti, i àbith ch'a nasin dei me tamari sudòurs, Coi todescs no ài vut timour de tradì la me dovenetha. Viva il coragiu, el dolòur e la nothentha dei puarèth!
Lassàt in tal recuàrt a fruvati, e in ta la lontanansa a lusi, sensa dòul jo i mi inpensi di te, sensa speransa. (Al ven sempri pì sidìn e alt il mar dai àins; e i to pras plens di timp romai àrsit, i to puòrs vencs ros di muarta padima, a son ta l'or di chel mar: pierdùs, e no planzùs). Lassàs là scunussùs ta ciamps fores-c'dopu che tant intòr di lòur ài spasemàt di amòur par capiju, par capì il puòr lusìnt e pens so essi, a si àn sieràt cun te i to òmis sot di un sèil nulàt.
Dolse come un sentiero che pian pian va su in coina dolse come 'na man de mama che caressa dolse come 'na piova so tera arsa dolse come 'na lagrima de liberasion.
Verde prà fiorio da coéori iluminai pai oci stracai 'na poesia de natura; de rossi, ceesti, vioeta, ... anca de zai, tuti la, in tera butai. Siora Natura con piene man de semense ga semenà. 'Na bea cornisa pa'l me "Balcon".
Voria svejarme, da 'sto bruto sogno. Me Mama! Ze mancà! El mondo ze croéà. Novantun ani ze vissùa in saéute e cristianità. Tuto questo ne ze bastà a Mi a Me ze Mancà.
Cume se fa a parlà de la belessa? La furma che sa dís al fiâ del cör? La vardi e, nel murí, la mia parola la dís dumâ del poch restâ nel mör.
Come si fa a parlare della bellezza? La forma che sa dire al fiato del cuore? La guardo e, nel morire, la mia parola dice soltanto del poco rimasto nel morire.