Un giorno Adamo, che stava tutto solo, chiese ar Signore: se po avè compagnia? Er Capo, che era de core, lo sconsigliò e jè disse: che te pija, hai finito de sta bene, voi provà? Io me ne lavo le mani, doppo che ho fatto, poi, so cacchi tua. So solo, disse Adamo me stà a venì la depressione, vorrei parlà co quarcuno, che deo da fa pe risolve sta questione? Presto, damme na costola, che a forza d'empastà, na donna te la deo da fà. Ecco sta bonazza, tutta gnuda, Adamo la guarda e la su pelle suda, nun aveva capito comme s'addropava, ma presto s'emparò e quanno je piaceva. Je fece passà cor tempo, tanti guai, ma il poro Adamo la guardava, ce se spassava e nun se stancava mai, Signò, nun fa niente pe quello che me fa passà, ma pe quello che sento e che me dà, n'artra costola me vorrei levà.
Commenti