Cu 'e penziere mieje senza arrepuoso miezzo all'ate i' cammino. Pe' nu me fa scuprì cupo e appucundruto ogne mumento me travesto e fingo nu surriso. Nisciuno sape ca si dinto so' amariggiato e 'a fore pare ca rire nun è pecché 'o tiempo passa e 'a morte s'avvicina ma è pecché l'ammore aggiù perduto e suppurtà chesto, n'omme, nun 'o po'! Ah quanta senghe s'arapeno ogni juorno e pe' l'anema po' trase nu male scuro! Vulisse caccià l'ogne e te difendere 'a nu nemico ca nun cunusce, 'a nu nemico ca nun te guarde dint'a faccia! E si 'e tutto chesto a quaccheruno parlasso? Ma chi me desse aurienzo! Chi po' sentì 'o rummore forte e cupo e na vita sulagna ca scarrupa! Ah putè ncuntrà na femmena e ce dicere: - Facite assaggià n'ata goccia d'ammore, truvà nu poco 'e luce dint'a l'uocchie vuoste a chi cchiù niente s'aspetta; a st'ommo ca cchiù niente le resta regalatelo si putite na vrenzula 'e speranza! E sì, pe' te rassignà a na vita senz'ammore nun aviss'a tenè core e i' 'o tengo .. 'o tengo 'o core!
Commenti