Scritta da: Silvana Stremiz

A Bolotana

Dae s'istrada chi andat a Nuoro
ti miran in s'artura, oh idda mia,
che matron'assentada, bella ebbia
in pannos de broccadu e trizzas d'oro.

Sos abitantes, cun su zelu insoro,
superan su pastore'e Baronia
e sun capazes in sa messaria
cantu sos bonos de su Logudoro.

Tenen altu talentu e bonu coro,
in d'ogn'aspru triballu han valentia,
sun previdentes e faghen tesoro

de su chi fruttat sa terra nadia.
Amore e paghe, naran, solu imploro
intr"e sos crastos de sa domo mia.

Goceanu ti mandat dae levante
su manzanu sas lughes rie rie,
sas roccas de su monte, a mesu die,
t'incastran in sa fronte unu brillante;

Palai maestosu che gigante,
su babbu de su frittu e de su nie,
regalat in s'istiu, solu a tie,
s'ultimu asu 'e su sole calante.

Dae su Padru tributu costante
dan sas funtanas chi forman su riu,
chi ti carignat sos pes a donz'ora.

Tott'in giru sas baddes, cale amante,
ti faghen corte, ti ponen in briu,
ti cantan s'innu eternu 'e s'aurora.
Foricu Pitzolu
Vota la poesia: Commenta